(สำนึกถึงวันเกิด...) 
              งานวันเกิด... ยิ่งใหญ่    ใครคนนั้น..
               ฉลองกัน       ในกลุ่ม     ผู้ลุ่มหลง..
               หลงลาภยศ   สรรเสริญ  เพลินทะนง
               วันเกิดส่ง     ชีพสั้น       เร่งวันตาย
               อีกมุมหนึ่ง    ซึ่งนั่งเหงา  น่าเศร้าแท้
               มีหญิงแก่     นั่งหงอย     รอคอยหา
               นึกถึงวัน      ให้กำเนิด     ลูกเกิดมา
               อนิจจา...      แม่เจ็บปวด..แทบปลิดชนม์..
               วันเกิดลูก     นั้นคล้าย      วันตายแม่
               เจ็บท้องแท้   เท่าไหร่..      มิได้บ่น..
               ทนอุ้มท้อง    กว่าจะคลอด   รอดเป็นคน
               เติบโตจน     บัดนี้           นี่เพราะใคร...
               แม่เจ็บเจียน   ขาดใจ..       ในวันนั้น...
               กลับเป็นวัน    ลูกฉลอง...   กันผ่องใส...
               ได้ชีวิต           แล้วก็หลง     ระเริงใจ
               ลืมผู้ให้...        กำเนิด         เจ้าเกิดมา...
               ไฉนจึง ..        เรียกกัน      ว่า..วันเกิด...
               เรียกว่า..วัน    ผู้ให้กำเนิด.. จะถูกกว่า...
               คำอวยพร...    ที่เขียน...    ควรเปลี่ยนมา..
               ให้มารดา...     เป็นสุข       จึงแท้
                เลิกจัดงาน     วันเกิด     กันเถิดนะ..
                ควรที่จะ...     คุกเข่า    กราบเท้าแม่
                ระรึกถึง...      พระคุณ.    อบอุ่นแท้
                อย่ามัวแต่..   จัดงาน..    ประจานตัว.